Een hobbelig begin
Ik kan met een gelukzalige glimlach terugkijken op onze Disneyreis, al ging het niet zo vlot van start. Wij logeerden in de Davy Crocket Ranch. Een gezellige western vibe hangt in de lucht vanaf dat je door de checkpoint rijdt. Hoewel de mensen heel aardig en behulpzaam waren, werd de pret gedrukt door alle miscommunicaties die er gebeurden. Bij aankomst werd ons verteld dat een van de twee cabins al klaar was. Helaas bleek toen wij daar binnen kwamen dat die helemaal niet klaar was. De opgedroogde koffie zat nog in de wasbak, de lakens lagen nog verfrommeld op de bedden, ...
Terug bij de incheckbalie werden de excuses aangeboden, mocht ik de sleutel terug inleveren en ze zouden het zo snel mogelijk in orde maken. Dat ging dan jammer genoeg wel enkele uren duren.
Walt Disney Studios Park
Dus gingen we met alle koffers nog in de auto richting Disneyland om een middagje te genieten van de magische sfeer. We begonnen bij het Walt Disney Studios Park. De lachende snoetjes van mijn kinderen en hun enthousiaste verhalen wanneer ze uit een attractie kwamen, deden mij het hele voorval met de cabins vergeten. Vooral het deel van het park dat in thema staat van Toy Story bezorgde hen sterretjes in hun ogen. Ik genoot met volle teugen van de dag.
Als afsluiter aten we in The Steakhouse. Hoewel de steak wat aan de taaie kant was, heb ik heerlijk gegeten.
De zoektocht naar sleutels
Bij terugkomst in de Davy Crocket Ranch ging ik opnieuw naar de incheckbalie voor onze sleutels. De vriendelijke medewerker gaf mij de nummers van de cabins waar we in zouden verblijven en ging op zoek naar de sleutels. Even later kwam hij terug met één sleutel en keek opnieuw in de computer. Weg was hij weer. Een tiental minuten later verscheen hij om nogmaals in zijn computer te kijken en weer verdween hij door de deur achter de balie. Minuten gingen voorbij voor hij weer voor me stond met een verontschuldigende blik. 'Thank you for your patience, there seems to have been some sort of mistake. Please wait, I thank you for your patience,' en opnieuw was hij weg.
Uiteindelijk kregen we de sleutel van een andere cabin dan volgens het systeem aan ons was toegewezen. Er zaten vijf cabins tussen de onze in. Nu was dat voor ons geen groot probleem. Dat was een afstand van nog geen twee minuten wandelen. Ik bedankte hem en kreeg als dank voor mijn geduld een stel buttons voor de kinderen mee.
Eindelijk konden we onze spullen uitladen. Gezien we om vier uur 's ochtends waren opgestaan, kan je wel raden hoe uitgeput we allemaal waren. We keken er allemaal naar uit om op bed neer te ploffen en een goede nacht door te slapen.
15 000+ stappen op één dag
Bij de cabins aangekomen waren we een beetje teleurgesteld door hoe klein het was. Er was genoeg slaapplaats voor iedereen, maar de ruimte om samen te zitten was erg beperkt. De ruimte om met zijn allen samen te komen in een cabin was er niet.
De twee jongste waren op. Het eerste wat we wilden doen was de campingbedjes opstellen en hun al te slapen leggen. Helaas was in beide cabins geen campingbedje aanwezig, hoewel die wel bij de reservering zijn doorgegeven. Onze reisagente had er speciaal enkele uren voor aan de telefoon gehangen met het park.
Dus wandelde ik weer terug naar de incheckbalie. De jongen die me geholpen had keek me afwachtend aan zodra hij me binnen zag komen. Zijn ogen straalden de angst uit voor wat ik daar kwam doen. Toen ik vertelde dat de campingbedjes niet in de cabins stonden, was de frustratie duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Er werd meteen gebeld naar de ploeg die door het park reed en binnen het half uur zouden we de bedjes hebben.
Zodra ik terug kwam bij de cabins, stopte er een busje. Een campingbedje werd uitgeladen en aan ons overhandigd. Gezien wij aan het einde van de lus met cabins zaten, ging ik er vanuit dat de andere cabin hun campingbedje ook al had gehad. Het busje reed weg. Een telefoontje naar m'n broer maakte duidelijk dat zij hun bedje niet hadden gehad. En zo ging ik voor de zoveelste keer terug naar de incheckbalie. Ik zette er nog maar één voet binnen en ik werd meteen geholpen. Mijn complimenten voor de mensen daar achter de balie die ondanks alle frustratie gezien de gebrekkige communicatie tussen hen, de poetsploeg en de bevoorradingsploeg, toch vriendelijk bleven naar mij toe en me steeds direct verder hielpen.
Een half uurtje later had ook de andere cabin hun campingbedje en kon iedereen eindelijk gaan slapen.
Die dag had ik 15 731 stappen gezet. Ik denk dat minstens 5000 daarvan zijn te wijten aan het op en neer lopen tussen de cabin en de incheckbalie van de Davy Crocket Ranch.
Comments