Mijn bord is niet groot genoeg
In het Engels zeggen ze: 'I've got a lot on my plate'. Letterlijk vertaald zou je dus te veel op jouw bord hebben. Voor velen duurt het even voor ze zich dit gewaar worden. Meestal blijft er bijkomen tot je het bord laat vallen en het in duizend stukjes breekt.
In het Nederlands zeggen we dat onze emmer overloopt. Wanneer het tot dat punt komt, kunnen er barsten in die emmer komen.
Het lijmen van jouw bord of het maken van jouw emmer is zwaar werk. Dat doe je niet even zomaar.
Lijm, plakband of iets stevigers?
Ik weet niet hoever mijn bord gebarsten is, of al volledig gebroken was, voor ik stappen begon te ondernemen. Telkens wanneer men mij vroeg of alles oké was, antwoordde ik braafjes 'ja hoor, niks aan de hand', maar op den duur hoorde zelfs ikzelf hoe nep en geforceerd die woorden klonken. Ik wilde niet toegeven aan anderen dat ik de last die ik meedroeg niet meer aankon. Bovenal wilde ik niet aan mezelf toegeven dat ik het niet aankon. Maar het gaat hier niet om iets aankunnen of niet. We zijn allemaal mensen en elk hebben we onze eigen manier van doen, onze eigen limieten. Waar het om gaat is gelukkig zijn en hoe je dat kunt bereiken. De volgende stappen zullen voor ieder ook anders zijn, maar dit is wat ik tot nu toe heb doorlopen:
Stap 1 in de weg naar kalmte en mentale rust is jezelf realiseren dat je te veel met je meedraagt. Je bord of emmer wordt te zwaar.
Doordat ik te veel op me nam was ik continue moe. Ik had geen energie om te spelen met mijn kinderen, ik gaf dingen op nog voor ik eraan begon, wanneer iets me overweldigde, draaide ik me om en deed ik of het niet bestond. Dit lost natuurlijk niets op. Daarnaast kreeg ik ook een ontzettend kort lontje. Ik vond mezelf niet meer leuk. Het deed me pijn wie ik aan het worden was. Dus moesten er dingen veranderen.
Stap 2 is zorgen dat je beseft dat het oké is om hulp te vragen. Dat je het niet allemaal alleen hoeft te doen. Dat het niet jouw schuld is dat je te veel met je meedraagt. En wat voor mij het moeilijkste was: dat jij je niet schuldig hoeft te voelen wanneer je een keer 'nee' zegt.
Wanneer mij om hulp werd gevraagd schoof ik alles aan de kant om zo snel mogelijk hulp te bieden. Zelfs wanneer ik daar zelf door in de problemen kwam, maar voor mezelf vroeg ik geen hulp. Ik moest dat maar kunnen. Iemand had me nodig en ik moest er voor hen zijn, mijn eigen problemen moest ik dan maar een andere keer aanpakken.
Het heeft even geduurd, maar ik heb 'nee' leren zeggen. Ik zal nog steeds helpen waar ik kan, maar zonder mezelf aan de kant te schuiven. Ik zal me niet meer in bochten wringen om iemand te helpen, terwijl ik zelf aan het verdrinken ben. Uiteindelijk bezorg ik daar meer mensen last mee dan die ene persoon die ik daarmee heb geholpen.
Stap 3 is uitzoeken waar de overvloed aan gewicht vandaan komt en hem stoppen, sturen of omleiden.
In mijn geval waren er een heel aantal dingen waar ik echt niet onderuit kon. Voor mij was de beste strategie: verdeel en heers. Ik startte met mijn bullet journal, heb voor iedereen een aparte dagplanning gemaakt, een algemene weekplanning en een algemene maandplanning. De kalender op mijn gsm staat gelinkt met die van mijn man waardoor hij me kan helpen herinneren aan afspraken en mee kan voorbereiden wanneer dat nodig is. Taken zijn verdeeld en opdrachten gerangschikt naar grootte en belang.
Alles wat niet nodig was, of wat ik mezelf oplegde zonder daar iets van baat van te hebben, werd per direct geschrapt. Dit was inclusief een aantal dingen die ik zelf eigenlijk heel leuk vond om te doen. Toch had ik die even aan de kant gelegd. Ik moest eerst zorgen dat wat moest gebeuren ook echt kon gebeuren. Zodra ik daar een betere routine in had gevonden, kon ik de leuke dingen weer langzaamaan oppakken.
Stap 4 begint met het accepteren dat verandering niet zomaar gebeurt. Het is niet omdat ik al die schema's heb gemaakt, dat mijn kinderen zich daar perfect aan houden of dat ik niks meer vergeet. Probeer vooral te kijken naar wat je er wel mee bereikt hebt:
Hoewel ik nog steeds dingen vergeet, ben ik sinds het nieuwe schema-systeem wel minder vergeten. Ook hoef ik de kinderen minder vaak te vertellen wat ze moeten doen. 'Kijk op het schema' is alles wat ik hoef te zeggen en ze zien meteen wat ze moeten doen.
Gevoelsgewijs zit ik ook zeker op de juiste weg. Ik heb minder het gevoel dat ik overal achteraan ren en op het nippertje de deadlines haal. In plaats daarvan kan ik rustig ademhalen tussendoor. Mijn haastige tred waarbij ik bijna continu over mijn eigen voeten struikelde is veranderd naar een stevige, doch relaxte, wandelpas.
Conclusie
Het is een lange weg die ik bewandel en er zijn veel dingen veranderd. Er zal nog wel meer veranderen, maar ik kom er wel. Stapje voor stapje, beetje bij beetje. Het belangrijkste is dat ik het niet alleen doe. Ik heb erover gesproken met mijn man, met mijn kinderen, mijn ouders, broers, schoonzussen, vrienden, ... Begrip krijgen en samen naar alternatieven en oplossingen zoeken. Zo komen we telkens een stukje dichterbij. Eind 2022 hoop ik terug te kijken met een trots gevoel en vooruit te kijken met hoop in mijn hart.
Comments