Waar is die maand naartoe?
Ongelooflijk maar waar, er is gewoon een maand voorbij gegaan zonder blog. Ondanks alle goede bedoelingen, ondanks de vastbeslotenheid, ondanks de motivatie heb ik een maand lang niet geblogd.
Ik kan jullie verschillende plausibele redenen geven waarom jullie een maand lang niks van mij gehoord hebben: mijn dochter is jarig geweest, ik heb veel afspraken en heen-en-weer gerij gehad voor mijn kinderen, ik heb gewerkt aan 2 kortverhalen met een deadline van eind maart,...
Maar de waarheid is: ik ben het gewoon glad vergeten.
Hoofdschuddend zit ik hier te typen. Hoe is het toch mogelijk om zoiets te vergeten. Joost mag het weten. Met alle schema's en lijsten die ik hier heb hangen, met alle nota's en alarmen die staan ingesteld, heb ik gewoon helemaal niet meer aan bloggen gedacht. Zelfs bij het lezen van de blogs van mijn favoriete blogger, dacht ik er niet aan om zelf ook mijn blogs bij te houden.
Geheugenverlies
Vorig jaar ben ik even heel dicht bij een depressie gekomen, als ik er al niet effectief in zat. De stress rond verschillende zaken in mijn privé leven, de druk om mijn boek op tijd af te krijgen (druk die ik mezelf heb opgelegd nota bene), de hoeveelheid taken en verantwoordelijkheden die er op mijn schouders vielen. Het was me te veel. Ik heb destijds ook besloten van de meeste social media activiteiten stop te zetten en ben het pas langzaam beginnen opbouwen toen ik dacht er klaar voor te zijn.
In die periode gebeurde het regelmatig dat ik dingen vergat. Belangrijke afspraken, woorden die ik zelf had gesproken, waar ik objecten had neergelegd, wat ik de vorige dag gegeten had,... Ik stond op om iets te doen, zette twee passen en wist het al niet meer.
Als ik dan terugdacht aan wat ik deed voor ik opstond, dan schoot het me meestal wel weer te binnen, maar op het moment zelf was het echt een gat in m'n geheugen.
Ik vond het doodeng. Het voelde ook heel vreemd. Ik had niet het gevoel dat de herinnering weg was. Het leek eerder alsof mijn hersenen er een barricade voor gooiden. Alsof er na die twee passen een laken werd gegooid over de herinnering en zodra ik er naar zocht er allemaal muren stonden waar ik tegen opbotste.
Misschien was dit een vorm van damage controle die mijn hersenen in gang hadden gezet, maar het zorgde wel voor extra stress.
En nu?
Momenteel gaat het opnieuw weer de goede richting uit met mij. Verschillende zaken die voor veel stress zorgden zijn eindelijk in de afrondingsfase, ik vergeet veel minder en heb het gevoel weer vooruit te gaan in plaats van rondjes te draaien op een plaats.
Tijd dus om opnieuw te beginnen met mijn poging tot orde in de chaos te brengen.
Allereerst wil ik weer beginnen met regelmatig te bloggen en mijn social media bij te houden. Stap 1: routine!
Comments